Het is mijn diensttijd, jaren 80. De kazerne is voorzien van allerlei sportfaciliteiten, maar er ontbreekt nog een sauna. Al verschillende keren heeft de sportdocent een aanvraag ingediend, die iedere keer weer van hogerhand wordt afgewezen. Op een goede dag besluit hij het over een andere boeg te gooien; hij vraagt budget voor een nieuwe opslagruimte. Enkele maanden later pronkt er in de sportzaal een fraai, grenenhouten opslaghok. Het is wat vreemd geplaatst, vlak bij de douches, maar er is in ieder geval ruimte genoeg. En het oogt wat luxe, voor een opslagruimte.

Na iedere training krijgen de rekruten de opdracht om alle spullen op te ruimen en in de “sauna” te leggen. In het begin kijkt men vreemd op van deze benaming, maar enkele maanden later weet men niet beter; de sportspullen liggen in de “sauna”. Weer enkele maanden later vraagt de sportdocent aan de commandant, of hij de opslagruimte niet kan verbouwen tot een sauna. Verbaasd kijkt de commandant op: “ik dacht dat we al een sauna hadden?”, en keurt het voorstel zonder omhaal goed.

Terug naar het heden. Er moest een shared service centre komen. Het programma werd gestart, met tijdslijnen, mijlpalen, de op te leveren services. De teams op de verschillende locaties was verzocht om mee te doen, zonder expliciete verplichting. Maar na individuele gesprekken op alle locaties waren de teams akkoord om in ieder geval aan de wekelijkse statusmeeting deel te nemen. Praten was immers niet bedreigend.

In de eerste paar meetings was er geen voortgang te melden; men keek de kat uit de boom, had het druk, men had immers geen commitment gegeven, etc. Achter de schermen liepen ook de individuele gesprekken door, hier werd gemakkelijker vrijuit gesproken, hier konden voorzichtig wat kleine toezeggingen worden losgemaakt. Toen het eerste team voortgang begon te melden, volgden er al snel meer teams. Het programma raakte in een stroomversnelling, er werden gezamenlijke meetings & workshops gepland. Na een aantal maanden was het programma dat geen programma was een programma geworden.

Soms moet je maar gewoon ergens beginnen.

Management through visionDit artikel is eveneens verschenen op het ChangeVision blog.

Creative Commons-Licentie
De Sauna van Gerrit Dekker is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GeenAfgeleideWerken 3.0 Unported licentie.